‎20/03/2004, 02:49

Yaşayan ölü (ucube) gülümsedi kapıyı kapattıktan sonra hayata.... pencere kenarından yitik hayatları izledi bir süre...... bilinmez ve garip bir ifadesi vardı yüzünde..... öylece kalakaldı, öylece izledi oyunları...... bekliyor gibi bir hali vardı.... yüzündeki öfke gelip geçici türden değildi..... sanırım yorgundu..... güneşi beklerken pencere kenarında, hayatı akıp gitmişti ve mevsimlerden kıştı..... absürdlüklere gülüp geçemiyordu artık..... hayallerine yenilmişti..... bir dünyası vardı.... ve biz o dünyaya ait değildik.... sanırım yok oluyor zamanla..... eriyip gidiyor öylece, o beklediği yerde..... ben, ben değilim biliyorsun..... senin hayalinim.... varlığına inandığın, gözünde canlandırdığın suretim..... konuştuğumu sanıyorsun oysa yanılıyorsun.... ikinci benin açığa çıktı.... kendinle konuşuyor.... kendinle tartışıyorsun.... içindeki şizofreni rahat bırak.... o sensin..... sende o.... korkuların yavaş yavaş yaklaşmaya başladı ruhuna..... bırak, aynaya yansısın içinde ne varsa yarım kalmış... sözlerim itaat değil..... bir hayal aleminden sesleniyorum sana.... hayallerini rahat bırak... ben de bırakıp giderim yoksa seni... o kayıp şehirde yapayalnız... ve isteklerini gerçekleştirememiş bireylerin hıçkırıkları arasında yitip gidersin geceye.... söylesene ne istedin.... ne buldun...... saydamlığından başka neyin var.... bak; hayatın,bunca yıl çabalayıp bir şeyler yapmaya çalıştığın hayatın, bu kadar yer kaplıyor..... gerisi boşluk.... gerisi koca bir yitirilmişlikler zinciri... kendinden kaçma..... sözünü sakınma.... bir gün sende yitip gideceksin çünkü geceye..... senden geriye ne kalacak...... adın mı? Suretin mi? Sen o kalabalıktan biri değilsin ispat et onlara.... izin verme ruhundaki belirsizliğe sızmalarına..... onlar, senin hep zayıf yanını arayacaklar... izin verme bulmalarına.... maskeni aldın mı? Hiç çıkartma onu..... senin parçan olacak zamanın akışında yürüdükçe..... zayıflığını gösterme onlara.... algında canlandırdığın suretin sesini dinle..... ben senin dahi yanınım.... göstermeye çekindiğin ama düşüncelerini yönlendiren dahi yanın.... Bir kaosa saplandım sandım...yanımdasın..... hoş geldin..... sürrealist oldum sanırım,realistim diye çırpınırken...... sözler buraya gelince ürkütüyor beni... bir deli saçmasıı bu sanırım.... hayır değil, hepsi oyundu çünkü.... bir kitapta okumuştum, “insanın içinde daima iki ses vardır...ama çoğu o ikinci sesi duyamaz.....” diyordu yazar..... sanırım artık duyuyorum..... onunla yaşamak daha keyifli.... birbirini irdeleyen iki düşüncem var sürekli.... düşünen bir beyinde olması gerektiği gibi.... ya sen, sen ne kadar duyabiliyorsun o ikinci sesi..... yoksa susturdun mu farkına varamayıp...?