Beni zamana hawale ediyorsun benim de bir esire dönüşmem için mi? Beni kendime hawale ediyorsun kafamın iyice karışıp artık bişey düşünemez hale gelmesi için mi? Ben ki durmadan ayrılıyorum kendimden... parmaklarımla onu yakalayıp hissedip sonra kaybediyorum yine..o mu benden kaçıyor ben mi ondan henüz karar weremiyorum... çünkü biliyorum ki ikimizde birbirimizi hissettiğimizde açığa çıkan güç korkutuyor bizi...
dış etkenler hayatımın içine edip duruyor sürekli...herşeyin tek suçlusu ben oluyorum bianda...birbirinden uzak sürekli kawga eden 3 kişinin tek ortak düşüncesi benim bir deli veya herhangi bir kaçık yada düşüncesiz olduğum ve birlikte yaptıkları tek şey var -hani bazı sözler vardır dayak yemişten beter olursun o sözler senin zayıf noktandır onlar delirtir asıl seni- sürekli benim hakkımda konuşmalar kendilerince kötü...istedikleri herşeyi yaptım ama hep ne kadar kötü yaptığımdan yakınıp durdular...hep git dediler bana giderkende nereye gidiyorsun sakın geç kalma dediler...kapılarımı en baştan kapatmıştım onlara..bu yüzden hep başkalarını almak istedim içeri..hep başkalarının içimde olmasını istedim...güvendiğim kimse yoktu ki, içime aldığım herkese güwendim ben...güwendiğim ve içimdekilerin dışardakilerden bi farkları olmadığını geç anladım...bu süre zarfında içimi o kadar kirletmişlerdi ki çöplük bile daha temiz kalırdı benim yanımda...bir yılan gibi deri değiştirip durmuşlardı...daha sonra kapattım kapılarımı da kendimi de o birbirlerinden hiçbir farkı olmayan insanlara...ama bende bir insandım bu yüzden de korkuyordum çoğu kez kendimden...
çok kötü bir dönem geçiriyordum..öyle ki şiddet bile görüyordum...hiç ağlamıyordum sadece istemsizce bilmeden gözyaşları taşıyordu gözlerimden...ama güçlü gözüküyordum dışardan baktığında bir mumya gibi...son güwendiğim insanda bir hançer indirmişti sırtama ben uyurken...tek çarem wardı;ölüm...ve tek sorunum vardı;nasıl? İşte tam bu sırada senin msjı okudum ben.. Öyle ki o 3 msj kendime getirdi beni bi süreliğine…ben yalnız kaldıkça huzuru bulmaya çalıştıkça çabaladıkça daha da batıyordum ve yine kimse yoktu yanımda kendim de dahil olmak üzere..Bi bataklığa saplanmıştım resmen ve ben çabaladıkça batıyordum oraya…ama yine araya sürekli dış etkenler giriyordu…gitmek istedim hep…huzurun nerde olduğunu biliyordum..ait olduğumu hissettiğim yer benim huzurumdu…aramam lazımdı...çabalamaya bile razıydım..istiyordum en önemlisi..ama gidemiyordum işte..imkanım yoktu imkansızdı gitmem ki hala öyle yine sen geldin aklıma zaman insanı olmak istediği kimliğe sokandır demiştin…belki de bulunduğum yerde beklemeliydim ben…ama kesin hiçbir şey yoktu hep belki..belkiler hayatımın bir parçası hala…neden hep geçmiş zaman kipinde yazdım biliyormusun? Çünkü bugün hiçbişey eskisi gibi olmıycak..hep başa dönüyordum ben aslında hiç ilerlemiyordum sadece zaman geçiyordu…ama bugün bir kedi gibi tırmaladım onları asılmasınlar artık omuzlarıma diye..ve herşey daha da kötüye gideceğinin sinyaini verdi böylece…içlerinden biri ölümle pençeleşiyor şuan..ne hissetmeliyim bilmiyorum..içki ve sigaradan geldiği durum bu…belki de benim geleceğim..hala gelecekten bahsediyor olmam şuan tamaman bilinçsizce…artık öyle ki bazen 1 bazense 2 ay sonra tesadüfen görüyorum kendimi…kendimden korkuyorum ama korktuğum için hala yanımda… işte yalnızım tek başıma burda pcnin başında elimde bira ve sigara…ve sana yazıyorum imdat dermişçesine cümlelerimle…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder