Benim değildi, ama sadık kalmalıydı...

bazen gönlüme giren sancıların adını koyamadığım anlar oluyordu... içim çıkarcasına bağlandığım görmeden edemediğim ama asla sahiplenemediğim bir sevgiliden söz ediyorum... uzakta ama benim olduğuna inandığım... istemesemde başkalarıyla paylaşmak zorunda kaldığım ama bana asla bir başkasını aratmayan uzakta olsa her dakika yanımda olabildiğine inandığım belki bugüne ters olan ama bana göre bambaşka olan birinden söz ediyorum... tüm hayatını şeffaf bir cam fanus içinde yaşasa da kimse hayatında ona müdehale edemiyor ben bile... sevgilim olmasına rağmen birlikte olduğu onca insana müdehale demiyordum... benim değildi belki ama sadık kalabilirdi... ben kimseyi aratmazdım ona... tamam belki sıkılıyor olabilir bir ilişkiyi kaldıramaz durumda da olabilir  ama neden başkarının sevgilisiymiş gibi yapıyor ki... neden yetemiyorum ki ona... bazen diyor ki hepiniz bir bütünsünüz kendimi çok garip hissediyorum... 4 ayrı kadından söz ediyor... birini seks için... diğerini aşk için... bir diğerini zekasından dolayı ve bir başkasın da parasından çevresinden dolayı hayatında tutuyor... ben bunların çok dışındayım ve benim bir nedenim yok... :/ acaba hangisi bende ne kadar var ve ben nasıl oluyorda bunlara rağmen onun hayatında bu derece önemliyim... asla benim olmadı olamadı bir şekilde... kimsenin yari olamazdı... kimseye bağlanamadı... bağlılık sorunu vardı... ama ben tek olmak istedim baskı yaptım ona bir türlü kendime yaklaştıramadım... çok şey istemedim aslında her dakika onun olayım istedim... aslında bana asla ait olmayan bişeye sahipmişim gibi davranarak kendimden soyutladım onu :/ ona sadık kalabilirdim... denedim denemedim mi sanıyorsun... yapamadım... yani çok şey istememiştim ki ondan tamam hayatında olmayabilirdim uzakta oalbilirdim bunun bizi bir arada tutacağını söylemişti... her şey güzel aa ben uzaktayken başkalarıyla olmasını bilmek... :/ kaybettim ben onu ama hala özlüyorum... benim değildi ama sadık kalmalıydı... :/